“Την ευτυχία που δεν σου χαρίζουν κλέφτηνε” Δημήτρης Ζερβουδάκης.
Με μία μοναδική αφιέρωση του Δημήτρη Ζερβουδάκη στο Θασόραμα ολοκληρώθηκε η εφ’ όλης της ύλης συζήτηση μας με αυτό τον απαράμιλλο τραγουδοποιό και ερμηνευτή. Για το πρώτο του ξεκίνημα στον Πρίνο της Θάσου, για τη μουσική, τον ίδιο, τη Θάσο…
Θ: Καλησπέρα σας!
Ζ: Καλησπέρα παιδιά!
Θ: Καταρχήν συγχαρητήρια για αυτή την τρομερή τρίωρη συναυλία! Μας άρεσε πολύ.
Ζ: Ευχαριστούμε πολύ παιδιά, να είστε καλά. Εγώ είχα τη διάθεση να συνεχίσω, αλλά δεν ήθελα να κουράσω το κοινό.
Θ: Δεν φάνηκε πάντως να κουράστηκε. Τραγουδήσατε και σε αυτό το καταπληκτικό θέατρο.
Ζ: Δεν υπάρχουν τέτοιοι χώροι στην Ελλάδα παιδιά, δεν υπάρχουν, είναι μοναδικό πράγμα. Και απ’ότι άκουσα από το Δήμαρχο πρόκειται να ξεκινήσουν εργασίες ανάπλασης με κάποια χρήματα από το ΕΣΠΑ. Θα ξεκινήσουν, είπε, από το Σεπτέμβρη, δηλαδή γρήγορα. Αυτό θα ‘ναι μαγικό.
Εγώ δηλαδή χαίρομαι που έπαιξα και σ’αυτή την κατάσταση και ελπίζω να ανταμώσουμε ξανά σ’ αυτό το θέατρο και μετά την ολοκλήρωση της ανάπλασης.
Θ: Είναι πολύ ωραίο κάτι τέτοιο να το λέτε εσείς επειδή εμείς που το έχουμε μπορεί να μην το εκτιμούμε πάντα και να θεωρούμε ότι όλοι έχουν ένα τέτοιο μοναδικό χώρο.
Ζ: Ξέρεις, βρέθηκα στη Θάσο σε πολύ νεαρή ηλικία φοιτητής πρωτοετής, δευτεροετής, ερχόμενος το καλοκαίρι για δουλειά με κάποια παρέα, δουλεύαμε σε μια ταβέρνα στον Πρίνο…
Θ: Η έδρα μας είναι στον Πρίνο.
Ζ: Σοβαρά μιλάτε παιδιά; στην ταβέρνα του Σιάτρα λοιπόν, της οικογένειας Σιάτρα, βρεθήκαμε εκεί και ζήσαμε δύο καλοκαίρια, απίστευτα. Τι να σας πω; Και για την αγάπη από πλευράς της οικογένειας που μας φιλοξενούσε, για τους έρωτες μας, για τους φίλους μας που έρχονταν από σπουδές στο εξωτερικό.. ήμασταν ένα κουβάρι. Στήναμε κάτι αντίσκηνα στην παραλία.. και τι δεν θυμάμαι, πάνω από το Καζαβήτι με τον Αργύρη το Μπακιρτζή..
Θ: Από τους “Χειμερινούς Κολυμβητές”;
Ζ: Ναι, δηλαδή ζήσαμε τρελά πράγματα. Και εδώ ήταν η αρχή μας, εδώ αποφάσισα ότι θέλω να κάνω μουσική, τέλος.
Θ: Καθοριστικές δηλαδή οι εμπειρίες στη Θάσο..
Ζ: Ναι, έχω γράψει τα πρώτα μου τραγούδια μου εδώ. Σοβαρά, στο λόγο της τιμής μου, τα έγραψα στον Πρίνο. Σε εκείνη την ταβερνούλα που δουλεύαμε έγραψα τις πρώτες μου μελωδίες ..
Θ: Όταν λέτε πρώτα, ξεκινήσατε πολύ νωρίς, από τους “Νέους Επιβάτες”, μετά το ’85..
Ζ: 1983, 1984, ήμουν πολύ μικρός, πιτσιρίκι.
Θ: Μία ερώτηση: σπουδές στο Τμήμα της Νομικής Θεσσαλονίκης..
Ζ: Δεν την έχω τελειώσει παιδιά…
Θ: Κρίμα και εμείς θέλαμε να σας προσλάβουμε (γέλια)!! Για πολλούς αυτό είναι όνειρο ζωής, να μπουν στο Πανεπιστήμιο, να τελειώσουν τις σπουδές τους. Πόση “τρέλα” μπορεί να έχει κάποιος για να πει ότι θα τις εγκαταλείψει για να ασχοληθεί με το τραγούδι;
Ζ: Με συγχωρείς, με κόβεις για διευθυντή του ΙΚΑ;
Θ: Αυτό θα ρωτούσα τώρα, θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας δικηγόρο, ας πούμε;
Ζ: Με τίποτα!!! Για νομικό σύμβουλο γενικά!
Θ: Όταν κάνεις αυτό το βήμα και αναρωτιέσαι “θα ασχοληθώ, θα πετύχω;”, μπορεί στην πορεία να πάει κάτι στραβά, δηλαδή το σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή ή κάνεις αυτό που επιθυμείς;
Ζ: Να σας πω κάτι: στην δική μας περίπτωση, και μιλώ εξ’ ονόματος των συμφοιτητών, της τότε παρέας, ήταν ζωτικής σημασίας να έχουμε ένα τρόπο να βιοποριστούμε, γιατί προερχόμασταν και από οικογένειες όχι τόσο ανθηρές οικονομικά. Οπότε όλα τα παιδιά τότε δουλεύαμε για ένα μεροκάματο και σπουδάζαμε παράλληλα.
Θ: Κάνατε όμως αυτό που σας άρεσε..
Ζ: Όταν ξεκίνησε να λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός μέσα μας, μας κέρδισε, γιατί κάποια στιγμή με πολύ μεγάλο ρίσκο και με αντίδραση από το σπίτι, τους γονείς όλοι μα όλοι επιλέξαμε τη μουσική. Όλα τα παιδιά εκείνης της παρέας. Και αυτό ξέρετε έχει το κόστος του με τα χρόνια. Φτάσαμε στο σήμερα λοιπόν να με ρωτούν φίλοι συνομήλικοι που έχουν μεγαλύτερα παιδιά “το παιδί μου θέλει να γίνει μουσικός, ποια είναι η γνώμη σου, πώς τα βλέπεις τα πράγματα, τι δουλειά είναι αυτή;”
Θ: Δύσκολο ερώτημα!
Ζ: Και λέω λοιπόν ότι έτσι και αλλιώς είναι δεδομένο ότι το κάθε παιδί θα ταλαιπωρηθεί, δεν υπάρχει περίπτωση. Το θέμα είναι λοιπόν αν θα ταλαιπωρηθεί από κάτι που αγαπά ή από κάτι που σιχαίνεται. Αυτό είναι λοιπόν το βασικό ερώτημα. Από κει και πέρα ο κάθε πατέρας και η κάθε μάνα ας αποφασίσουν. Εμείς διαλέξαμε τη μουσική ευτυχώς, το λέω και το ξαναλέω, ειλικρινά μετά και από την αποψινή βραδιά και την χθεσινή βραδιά στο Βόλο, όπως σας είπα και στη διάρκεια της συναυλίας, με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης αντί για χρηματικό αντίτιμο εισιτηρίου, πραγματικά ήταν κάτι μαγικό. Και μακάρι να γίνει σ’ όλη την Ελλάδα, όπου με καλέσει ο κόσμος, θα πάω, ειλικρινά, δεν το συζητώ, διότι είναι πολύ σημαντικό να συνδέεται η δουλειά σου με τέτοια πράγματα. Αποκτά άλλο νόημα, άλλο χαρακτήρα.
Και μιας και δεν υπήρξα και κρατικοδίαιτος ποτέ, φιλοξενούμενος μέχρι το μέτρο που έγινε και εδώ, ναι, αλλά παροχές και ταμεία, επιταγές και εξουσίες δεν με έχουν αγγίξει. Έχω ένα λόγο και να μιλάω και να λέω αυτά που θέλω και να χτυπάω και την πόρτα όσο γουστάρω στο δικό μου το σπίτι.
Θ: Σαφώς και μπορεί να το κάνει κάποιος που είναι ανεξάρτητος. Επιπλέον, τι λέτε για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί και στο χώρο της τηλεόρασης, όπου προωθούνται αυτά που ενδιαφέρουν κάποιους και υποβαθμίζονται τα υπόλοιπα;
Ζ: Ποια τηλεόραση αγαπητέ; δεν υπάρχει τηλεόραση. Ένα τόσο μαγικό μέσο έχει καταντήσει σκουπιδαριό.
Θ: Και κάτι τελευταίο: εγώ τουλάχιστον εντοπίζω δύο κοινά μεταξύ του Δημήτρη Ζερβουδάκη και του Νίκου Παπάζογλου. Το ένα είναι ότι όπως εκείνος κάποτε ανέβαζε με γαϊδουράκια τον εξοπλισμό για να τραγουδήσει σ’ αυτόν εδώ το χώρο, έτσι και εσείς σήμερα παρά τις όσες δυσκολίες βρίσκεστε εδώ. Το άλλο είναι ότι και οι δύο είστε Θεσσαλονικείς, τόπος διαμονής αποτελεί η Θεσσαλονίκη και δεν έχετε ζήσει στην Αθήνα.
Ζ: Ισχύει.
Θ: Είχατε σχέσεις με το Νίκο Παπάζογλου; πηγαίνατε στο στούντιο του στη Τούμπα;
Ζ: Φυσικά, ναι! Όταν πέθανε ο Νίκος ήταν σαν να χάσαμε το μεγάλο μας αδερφό. Επίσης μετά το χαμό του, ο μπουζουκτσής του, που ήταν μαζί για 20 χρόνια, ήρθε στη δική μας παρέα.
Θ: Σας ευχαριστούμε θερμά!
Ζ: Και εγώ παιδιά!
Ζ: Ζερβουδάκης Θ: Θασόραμα
www.thasorama.gr
