Βράδυ Σαββάτου και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ή μάλλον ο Βασίλης, έτσι μας βγαίνει να τον φωνάζουμε, γιατί τον αισθανόμαστε δικό μας, ανεβαίνει στην σκηνή του 1ου δημοτικού σχολείου της Θάσου.
Σε κλάσματα δευτερολέπτων ο κόσμος εκσφενδονίζεται μπροστά στην σκηνή, για να κερδίσει μια θέση όσο πιο κοντά μπορεί στον Βασίλη.
Μόλις όλα είναι έτοιμα, ακούγεται το πρώτο τραγούδι μιας μαραθώνιας βραδιάς ο «Tρίτος παγκόσμιος».Με αυτό το τραγούδι, εμείς οι «λίγο» μεγαλύτεροι στην ηλικία- και βάζω μέσα τον εαυτό μου-κάναμε την πρώτη γνωριμία μαζί του μέσα από τα στερεοφωνικά, τις κασέτες και τους δίσκους.
Άλλοι μέσα από τους αγώνες κατά της δικτατορίας και την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. (Αλήθεια πού χάθηκαν οι υπόλοιποι της γενιάς του!)
Άλλοι πάλι, οι μικροί του θαυμαστές, μέσα από τα ipod, από το youtube, από το διαδίκτυο, γενικότερα μέσα από την νέα τεχνολογία. Υπάρχει όμως ένα κοινό που μας συνδέει όλους και παραβρεθήκαμε όλοι μαζί, μικροί, μεγάλοι, στο προαύλιο ενός σχολείου.Αυτό είναι η πίστη στις επιλογές του, τα τραγούδια του, οι στίχοι που όταν τους ακούς σε γεμίζουν με αγάπη, με πάθος, σου δίνουν τόσο κουράγιο που σε κάνουν να αξίζει να ζεις για ένα όνειρο.
Η συναυλία ατέλειωτη, τρεις ολόκληρες ώρες, με το Βασίλη να ερμηνεύει καινούργια και κυρίως παλιότερα τραγούδια από το πλούσιο ρεπερτόριο των τελευταίων 40 χρόνων, αρμενίζοντας παρέα με το οπαδούς του. Τραγούδια όπως Βράδυ Σαββάτου, Πουέρτο Ρίκο, Χρόνια πολλά, Ένα καράβι, ο Στρατιώτης, Che μια ατέλειωτη λίστα τραγουδιών που το κοινό δεν ήθελε να τελειώσει.
Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούσε να κατεβεί και από τη σκηνή: οι οπαδοί του, δηλαδή εμείς,δεν τον αφήναμε να φύγει. Και άλλο που δεν ήθελε, πάντα εδώ θα τον θυμόμαστε μέχρι την επόμενη φορά που θα επισκεφτεί το νησί μας.
Πέρασαν πολλά χρόνια από την προηγούμενη φόρα που μας ήρθες Βασίλη, μην αφήσεις να περάσουν πάλι τόσα χρόνια.
Στο τέλος της συναυλίας δήλωσε και μας συγκίνησε όλους μας ότι εμείς οι Έλληνες χρωστάμε μόνο στους ποιητές μας και όχι στους δανειστές μας και έκλεισε την αξέχαστη βραδιά προσκαλώντας όλα τα μικρά παιδιά στη σκηνή με το «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» του Οδυσσέα Ελύτη από το “άξιον εστί”, “μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου“!
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να παραλείψουμε τους πολυτάλαντους μουσικούς του Βασίλη.
Μαζί του οι: Αντρέας Αποστόλου – πιάνο, Στέφανος Δημήτριου – ντραμς, Βαγγέλης Πατεράκης – μπάσο, 40 χρόνια πιστοί φίλοι και συνεργάτες του.
Επιπλέον, Μαίρη Μπρόζη – βιολί / τραγούδι, Γιάννης Αυγέρης – κιθάρα / φωνητικά η Φρόσω Στυλιανού – τραγούδι / φωνητικά.
Το Θασόραμα θα ήθελε επίσης να ευχαριστήσει τον Σάββα, τον Ελισσαίο και όλη του την ομάδα που μας αγκάλιασε και μας καλοδέχτηκε.
Και τέλος, πέρα από τις τεχνικές και οργανωτικές δυσκολίες που αντιμετώπισε η ομάδα του Βασίλη στον προαύλιο χώρο του 1ο Δημοτικού Σχολείου Λιμένα για να πραγματοποιηθεί τελικά η συναυλία, απλώς έχω να πω τέλος καλά, όλα καλά και χρόνια πολλά…
Χατζής Κωνσταντίνος – Θασόραμα
Όλες οι φωτογραφίες στο Θασόραμα.
